Institucija zanimljive istorije i izuzetno važne misije, koja upravo proslavlja svoj 212. rođendan, u suštini je samo agencija američkog parlamenta

Na Kapitol hilu, brdu u samom geografskom središtu Vašingtona, od pet zgrada impresivne (i na neki način “imperijalne”) arhitekture, samo dve su sedišta glavnih institucija američke demokratije: zdanja Kongresa (parlamenta) i Vrhovnog suda. Preostale tri su – biblioteka.

Bela kuća, sedište izvršne vlasti, oličene u predsedniku koji se bira svake četiri godine, uvek u isti dan (prvi utorak u novembru), nešto je niže. Institucija zakonodavne vlasti ima dva doma, stočlani Senat (po dva senatora iz svake od 50 federalnih država) i Predstavnički dom, u koji svaka država šalje onoliko predstavnika (to im je i titula – “predstavnik”) srazmerno broju stanovnika, a ima ih ukupno 435. Sudija Vrhovnog suda, koje imenuje predsednik, a potvrđuje Kongres, ima samo devet (oni su i ustavne sudije).

Otkud, međutim, velika biblioteka u epicentru politike najveće svetske sile?

Reč je Kongresnoj biblioteci, danas najvećoj biblioteci sveta, koja sa oko 150 miliona jedinica u svom katalogu čuva svekoliko kulturno blago ne samo Amerike, nego i sveta, pa i civilizacije. To je, može se slobodno reći, “Nova Aleksandrija”, ako se najveća i najznačajnija biblioteka antičkog sveta uopšte može porediti sa ovom današnjom. Glavno zdanje Kongresne biblioteke je zgrada podignuta između 1890. i 1897. Nosi ime Tomasa Džefersona, trećeg predsednika Sjedinjenih Američkih Država i glavnog autora istorijske Deklaracije o nezavisnosti kojom su 1776. Postavljeni temelji nove nacije na novom kontinentu. Džeferson, koji je predsednik bio od 1801. do 1809. pripadao je eliti “očeva nacije” (Džordž Vašington, Džon Adams, Džejm Medison…) najprosvećenijih i najdalekovidijih političara koje je Amerika dosad imala.

Opširnije u štampanom izdanju