Jedan od najvećih dobrotvora u istoriji srpskog zadužbinarstva ostavio je testamentom narodu bogatstvo ravno imovini Nobelove fondacije. Koliko država danas poštuje najplemenitije pobude nekadašnjih darodavaca koji su brinuli samo o interesu naroda?

Kuća Nikole Spasića u Knez Mihailovoj ulici br. 33

Na fasadama mnogih starih, lepih beogradskih kuća, odolevaju natpisi koji podsećaju na dobrotvora koji je, u neka ranija vremena, svoje bogatstvo želeo da podari i podeli sa sunarodnicima. I ne samo u Beogradu, već i u mnogim varošima Srbije, zadužbine su ostale kao pečat prošlih decenija, pa i vekova, jer je institucija zadužbinarstva utemeljena na ovim prostorima još u doba dinastije Nemanjić, podizanjem crkava koje su bile, a neke i ostale, stožer srpstva.

U beogradskoj Knez Mihailovoj ulici, jednoj od malobrojnih očuvanih ambijentalnih celina srpske prestonice, svojom lepotom i otmenom arhitekturom, izdvajaju se četiri zgrade koje je svom otečestvu namenio Nikola Spasić, jedan od najvećih dobrotvora u istoriji srpskog zadužbinarstva.

Svojeručnim testamentom, s početka 1912. godine, osnovao je Zadužbinu koja je u to doba bila najveća na Balkanu, ali i jedna od većih u svetu.

Testamentom je određeno da Zadužbinom Nikole Spasića upravlja Zadužbinski, Upravni odbor koji se sastoji od pet članova. Oni su, istovremeno, bili i izvršioci testamenta, obavezni da poštuju sve naloge ostavioca i “upravljaju ovom mojom Zadužbinom samostalno i nezavisno od svih zemaljskih vlasti, sami po svojoj savesti i uviđavnosti, a prema duhu vremena i potrebama određuju koliko će se i kada na koju granu zemaljske privrede trošiti od prihoda“.

Opširnije u štampanom izdanju