Vredi uploviti u luku Vera Kruz na Tenerifama, napuniti „baterije“ za petodnevnu plovidbu Atlantikom, sve dok ne ugledate kopno, „Veneciju“ Južne Amerike Resife u Brazilu, pa plovidbom duž obale Brazila do čudesnog San Salvadora, sve do Rio de Žaneira i Iljabele, prepune ogromnih komaraca!

Ljulja li ljulja, grdosija Costa Victoria, dok plovimo od Kazablanke ka Tenerifama. Do slavnog arhipelaga, na zapadnoj obali Afrike, poetično nazvanog Kanarska ostrva, na žalost, mnogi su podlegli morskoj bolesti uprkos tabletama koje se dele besplatno na brodskoj recepciji. Celu noć imali smo jak vetar, oko 80 kilometara na sat i ogromne talase. A ujutro, sunce, i predivan pogled na najveće kanarsko ostrvo Tenerife i njegovu luku Vera Kruz. Kućice belih fasada utisnute u gotovo crna vulkanska brda, kao galebovi u gnezdu. Iz tih, crnih od lave, vulkanskog porekla planina, niču najčudnije biljke, drveće i cveće, neobično rastinje. Ostajem bez daha od neočekivane lepote Vera Kruza.

Silazimo s broda i šatlom, za nekoliko minuta, stižemo do Plaza Espanja, u centar grada. Tu je monumentalni, ružno, kao socrealističko obeležje, Spomenik žrtvama Španskog građanskog rata. Odatle hodom, prelepim, kao mediteranskim ulicama, prepunim cvetnih leja i drveća, pokraj kuća u špansko-portugalskom kolonijalnom stilu, sa specifičnim drvenim balkonima iz 17. veka, pored nekoliko muzeja… Na sve strane cveće, na svakih stotinak metara udobne klupe za predah, kafići, restorani, radnje i šoping molovi, mali trgovi… Park, otvoreni izložbeni prostor sa skulpturama Henrija Mura i drugih vajara.

Na kraju polučasovne šetnje ukazuje se obris nove opere, delo čuvenog arhitekte Santijaga Kalatrave. Zdanje para plavetnilo neba i okeana na horizontu, poput belog galeba, slomljenog krila. Padaju poređenja sa Sidnejskom operom, ali ipak, to nije to. Naravno u prilog sidnejskom trejd-marku.

Opširnije u štampanom izdanju